Η συμπεριφορά μας απέναντι στα παιδιά!

Εμείς οι ενήλικες πολλές φορές υποτιμούμε την εξυπνάδα των παιδιών και θεωρούμε ότι δεν καταλαβαίνουν τις συζητήσεις μας όταν είναι παρών. Η άποψη αυτή ενισχύεται περισσότερο με την φράση ''παιδί είναι, δεν καταλαβαίνει'', δίνοντας έτσι ώθηση για συζητήσεις που κάνουν το παιδί να νιώθει αόρατο.

Καταρχάς τα παιδιά μπορεί να είναι μικρά σε ηλικία και να μην είναι ανεπτυγμένα νοητικά και γνωστικά όσο οι ενήλικες, δεν παύουν όμως να είναι έξυπνα και ικανά να παρακολουθήσουν μία συζήτηση και να καταλάβουν αν οι διάλογοι που ακούν αφορούν τα ίδια ή κάποιο κακό γεγονός.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν οι γονείς και ειδικότερα οι εκπαιδευτικοί ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συζητάμε με άλλους την συμπεριφορά του παιδιού,είτε καλή είτε κακή, όταν βρίσκεται μπροστά. Είναι σύνηθες φαινόμενο ειδικά στους παιδικούς σταθμούς, οι παιδαγωγοί να σχολιάζουν την οικογένεια ενός νηπίου, τις αντιδράσεις του κατά την διάρκεια της ημέρας ή ακόμα και το ντύσιμο αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο ίδιο.Το παιδί καταλαβαίνει αμέσως ότι αναφερόμαστε στο ίδιο και νιώθει ανασφάλεια και άγχος.
Την ίδια συμπεριφορά ακολουθεί και το οικογενειακό περιβάλλον όπου σχολιάζονται συμπεριφορές του παιδιού και καμιά φορά τα ''χαριτωμένα 'καμώματα'' του. Οι αναφορές αυτές μπορεί να είναι ευχάριστες για τους ενήλικες, όμως οι μικροί πρωταγωνιστές νιώθουν ντροπή και συνήθως απομακρύνονται από τον χώρο.

Η αντιμετώπιση μας πρέπει να είναι όμοια με αυτή ενός ενήλικα και να μην υποτιμούμε ποτέ τα μικρά παιδιά γιατί καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα εμείς νομίζουμε . Τέλος, τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ενοχής και θεωρούν ότι οι συζητήσεις που τα αφορούν  γίνονται γιατί έχουν κάνει κάποιο λάθος ή ότι η συμπεριφορά τους δεν ήταν η κατάλληλη.